بی ربط
بی ربط...
نمایش «بی‌ربط» به نویسندگی و کارگردانی علیرضا افضلی این روزها در سالن بوتیک تئاتر ایران روی صحنه است. اثری موجز و در عین حال چندلایه که روایت چهار نوجوان را پیش چشم مخاطب می‌گذارد؛ چهار صدا، چهار جهان کوچک که در ظاهر جدا از هم‌اند، اما در بطن اثر درهم‌تنیده و مرتبط می‌شوند. «بی‌ربط» با تکیه بر همین چندپارگی ظاهری، تصویری از بحران‌ها و دغدغه‌های دوران نوجوانی می‌سازد؛ دورانی پر از پرسش و اضطراب، که هر شخصیت در آن با مسیری خاص و سرنوشتی متفاوت دست‌وپنجه نرم می‌کند.
اجرای نمایش در فضایی صمیمی و مینیمال اتفاق می‌افتد. صحنه خلوت و ساده، به‌جای شلوغی و تزئینات، بستری برای برجسته شدن بازی‌ها و کلام است. همین انتخاب به مخاطب اجازه می‌دهد بی‌واسطه به دنیای درونی شخصیت‌ها وارد شود و جزئیات بازی و گفت‌وگوها را با تمام حواس دنبال کند.
نمایش «بی‌ربط» اثری ساده و بی‌تکلف در روایت‌پردازی است؛ نمایشی که گویی خود نقطه آغازی‌ست برای تجربه‌های نمایشی گروهی تازه‌کار. این اثر محلی‌ست برای شنیدن صدای نوجوانی که خسته از همهمه‌ی شهر، بی‌واسطه و بی‌پیرایه دردهایش را در گوش بسته‌مان زمزمه می‌کند؛ صدایی خام، صادق و زخمی که از دل کوچه‌ها و ازدحام شهر سر برمی‌آورد. صدایی که خود نیز آگاه است محکوم به فراموشی و گم‌شدن است، اما درست در همین لحظه کوتاه، بر صحنه تئاتر مجال شنیده‌شدن می‌یابد.
بازیگران نمایش، سینا باقری، کارینا کاظمی، مبینا جلال و خود علیرضا افضلی هستند که با انرژی و هماهنگی، چهار روایت را به‌گونه‌ای اجرا می‌کنند که مرز میان فردیت و جمع، جدایی و پیوند، روشن و مبهم می‌شود. همراهی فاطمه صادق‌پور به‌عنوان دستیار کارگردان، آنیتا حشمتی در مقام منشی صحنه، رضا یزدان‌پور به‌عنوان عکاس و عرفان آنی‌زاده در روابط عمومی، مجموعه‌ای جمع‌وجور اما منسجم را شکل داده است.
«بی‌ربط» در حقیقت نامی متناقض‌نماست؛ زیرا تماشاگر در جریان روایت درمی‌یابد که هیچ چیز در این نمایش بی‌ربط نیست. هر قطعه، هر جمله و هر نگاه، حلقه‌ای از زنجیر کلیتی است که دغدغه‌های نسلی در حال گذار را تصویر می‌کند. افضلی با انتخاب این فرم، هم بر پراکندگی و آشفتگی ذهن نوجوانان دست می‌گذارد و هم نشان می‌دهد که همین آشفتگی، پیوندی پنهان و انسانی با دیگران دارد.
