نیمه تاریک ماه
«نیمه تاریک ماه»؛ قصه کبریت و انبار باروت ارتباطات
نمایش «نیمه تاریک ماه» ما را به شبی می‌برد که هر لحظه‌اش می‌تواند فروپاشی یک زندگی باشد. همه‌چیز در ظاهر ساده آغاز می‌شود: چند زوج کنار یک میز شام نشسته‌اند، صدای خنده‌ها و شوخی‌ها بلند است و هیچ‌چیز به نظر تهدیدکننده نمی‌آید. اما پیشنهاد صاحب‌خانه، مثل کبریتی است که روی انبار باروت کشیده شود: همه تلفن‌های همراه روی میز قرار گیرد و هر پیام، هر تماس و هر اعلان با صدای بلند خوانده شود. از همین لحظه، میز شام به دادگاهی بی‌رحم بدل می‌شود؛ دادگاهی که در آن قاضی‌ای جز حقیقت وجود ندارد و هرکس ناخواسته در جایگاه متهم می‌نشیند.
این نمایش، اقتباسی از فیلم ایتالیایی «غریبه‌های تمام‌عیار» اثر پائولو جنووسی است، اما داوود بنی‌اردلان در مقام کارگردان، با نگاهی تازه و متنی هماهنگ با فضای امروز جامعه، آن را به تجربه‌ای معاصر و بومی بدل کرده است. او پس از وقفه‌ای شش‌ساله به صحنه بازگشته و با جسارت، تماشاگر را روبه‌روی پرسشی می‌نشاند که نمی‌توان به‌سادگی از کنارش گذشت: اگر همه‌ی رازهای ما همین امشب آشکار شود، چند نفر از کنارمان خواهند رفت؟
زبان نمایش ساده است اما کارکردش عمیق و چندلایه؛ زیرا روایت، بیش از آنکه داستانی بیرونی باشد، شکافی درونی را برملا می‌کند: شکاف میان آنچه هستیم و آنچه وانمود می‌کنیم. همین ویژگی است که «نیمه تاریک ماه» را از یک روایت سرگرم‌کننده فراتر می‌برد و به اثری بدل می‌سازد که هم خنده‌های عصبی بر لب می‌نشاند و هم تلخی روابط انسانی را آشکار می‌کند. این نمایش نه تنها یک بازآفرینی از متن اصلی است، بلکه آینه‌ای است که مخاطب در آن ناچار است بخشی از خویشتن خود را نیز ببیند.
حضور بازیگران در این میان نقشی کلیدی دارد. ترکیب نسل‌های مختلف بر صحنه، از مرجان اتفاقیان و حسین امیدی تا الهه حسینی، مژده محمدی و اهورا نیازی، فضایی پرجنب‌وجوش و متنوع می‌آفریند. در کنار آن‌ها، بهزاد عمرانی—خواننده‌ی محبوب گروه «بمرانی» که برای نسل جوان یادآور موسیقی مستقل و جسور است—و سیاوش صفاریان‌پور—چهره‌ای شناخته‌شده که تجربه‌ی صادقانه‌اش در پادکست «رختکن بازنده‌ها» در خاطر مخاطبان مانده—بُعدی تازه به نمایش داده‌اند. همین حضور متفاوت، سبب می‌شود نمایش برای مخاطب امروزی جذابیت بیشتری پیدا کند و فراتر از کلیشه‌های معمول تئاتر اجتماعی برود.
پشت صحنه نیز مجموعه‌ای گسترده و پرانرژی همراه بنی‌اردلان بوده‌اند. علیرضا ملک‌محمودی مدیریت اجرایی و برنامه‌ریزی را بر عهده داشته و آرنیکا محرابیان و اشا بیک‌وردی به‌عنوان دستیاران کارگردان و منشی صحنه همراه پروژه بوده‌اند. طراحی صحنه و لباس توسط مونا سلمانیها انجام شده و پریشاد مستوفی و ندا سرمه نیز در شکل‌گیری این جهان بصری مشارکت داشته‌اند. نورپردازی توسط خود بنی‌اردلان صورت گرفته است. در بخش رسانه و تبلیغات، فرنوش آبا به‌عنوان مشاور تبلیغات و مدیر رسانه نقش‌آفرینی کرده و درسا بخشندگی مسئولیت روابط عمومی را بر عهده داشته است. طراحی گرافیک و موشن‌گرافیک کار مهسا رستم‌زاده و پرنیان رمضانیان بوده و نازنین شیخ‌پور و شیرین جهانزاده عکاسی نمایش را انجام داده‌اند. در کنار این تیم، لیلا جعفری به‌عنوان مجری طرح، نیما محبی به‌عنوان مدیر تولید، پن‌استودیو در فیلم‌برداری پشت صحنه و موسسه «کوازینگو» در اجرای دکور همکاری کرده‌اند.
«نیمه تاریک ماه» فقط یک نمایش نیست؛ تجربه‌ای است که مرز کمدی و تراژدی را در هم می‌شکند. روایتی است از شبی که همه‌چیز می‌تواند فروبپاشد. یک تلفن همراه کوچک، جعبه‌ی پاندورایی می‌شود که رازها را برملا می‌کند و روابط را به مرز انفجار می‌کشاند. این نمایش، تماشاگر را با یک پرسش بی‌رحم تنها می‌گذارد:
اگر زوایای پنهان ارتباطات مان شود، چند نفر کنارمان می‌مانند؟
